Emeklilik Zevki (!) Şiiri - Necati Ocakcı

Aklıma gelmezdi, bir gün yazarım
Sabahtan akşama, yatar uzarım
Zannettim yine de, eser tozarım
Emekli olunca, bitiyor düşler.

Sabah erken kalkmak, işe gitmek yok
Kimseyi kimseye, düşman etmek yok
Yorgun argın terden, yolda bitmek yok
Bu kere de evde, karıştı işler.

Çayı kendin kalkar, kendin demlersin
Akvaryum temizler, balık yemlersin
Balkon tarlasında, tohum çimlersin
Romatizma olur, bitmeyen kışlar.

Hanımla geçinmek, ayrı bir sanat
Derse kocacığım, sofrayı donat
Uç dese takarım, vallahi kanat
Yoksa hançer olur, örmelik şişler.

Evde tek başına nara atarsın
Verilen ilacı, hapı yutarsın
Çekilir odana, yalnız yatarsın
Saçlar dökülmeye, burada başlar.

İşimiz gücümüz, hoş sohbet, hatır
Zaman da geçmiyor, otur ha otur
Gözlüğü takmazsan, okunmaz satır
Basarsın elinle, görünmez tuşlar.

Kocayınca işler, sorulmaz kurda
Ha varsın, ha yoksun, sanki bir hurda
Top atacak mazgal, kalmazsa surda
Ardından taş atar, sokakta puştlar.

Kâğıt, kumar, içki, âdetim değil
Kuyrukta beklersin, eğil ha eğil
Bir tek silahım var; sev, sevin, sevil
Artık kesmez olur, protez dişler.

Maaşın yetersiz, evin kiradır
Nerden baksan halin, geçmez yaradır
Torun torba derdi, en ön sıradır
Bir gül bahçesinde, ötüyor kuşlar.

Dostum dediklerin, ne idi, kimdi?
Gerçek dost kim imiş, görürsün şimdi
Çetele tutarsın, kim kimi gömdü?
Yetmişe dayanır, ellilik yaşlar.

Necati onurla, çalıştı durdu
Kime rastladıysa, merakla sordu
Emeklinin hali, gerçekten zordu
Sağa sola oynar, göz ile kaşlar.
Emekli olunca, bitiyor düşler.