Emeklilik Değil, Sessiz İnfaz

(“Bir çorba sırasına, bir dilim hayata girenler için…”)

Kareli bir masa örtüsünde
Sayılara gömülmüş gözleri
İki dilim ekmek,
Bir zeytin,
Ve kocaman bir açlık

Yetmiş yaşında bir adam
Elinde emekli kartı
Ama artık maaşı yok
Bankada bloke
İcra memuru bile utanmış hâlinden
Ama yasa, utancı tanımaz

Bir ömür döktü asfaltlara
Bir ömür bekledi bayram ikramiyesini
Şimdi bir çorba sırasına
Bir dilim hayata giriyor

Ne ilaç alabilir
Ne pazara inebilir
Ne de başını yastığa rahat koyabilir

“Bu nasıl olur?” dediklerinde
Yönetenler göz ucuyla bakıyor ekrana
Bir çay karıştırırken
“Bize ne” diyorlar, kısık sesle
Çünkü onların sofralarında
Açlık hiç oturmadı misafir

Emekli kaldırım taşı gibi şimdi
Üzerinden geçiliyor
Ama yerinden kıpırdamıyor
Sessizce direniyor
Ve dua etmiyor
Küfür de etmiyor
Sadece, susarak lanetliyor