Emekli Olma Düşü Şiiri - Yılmaz Türkyılmaz

Her kime sorsam çalışan,
'Emekli olursam' diye başlar söze.
Ve sıralar aklına gelenleri;
'İşleri yoluna koyunca köye yerleşeceğim' der kimi.
'Domates biber ekerim,
Elalemin değil,
Yumurtlayan tavukların kahrını çekerim'...

Belli ki şehir daraltıyor insanları.
Yalınayak toprağa basmak varken,
Güneşin dağların ardından kızıl doğmasını izlemek,
Horoz sesleriyle uyanmak,
Yürüyerek komşuluğa gitmek,
Komplekse kapılmadan selamlaşmak varken,
Hormonsuz yemek içmek,
Dağ bayır gezip tozmak,
Güle oynaya stres atmak varken,
Neyimize şehrin hızlı temposu?
Mesaiye yetişememe korkusu...

Trafik keşmekeşine katılmadan,
'Sende var, bende yok' savaşına atılmadan,
Neyimize betonlaşmalar?
Neyimize hergün her saat kapışmalar?
Neyimize kapkaç, vurkaç endişesi?
Hayat çarkının arasında ezilme telâşı.
Metropol şehirlerde yaşamak çok zor.
Allah gençliğe güç kuvvet versin!
Barış, huzur, akıl, fikir versin.
Yaşamak herkese özel.
Yaşamak hem mukaddes, hem çok güzel...

Ve birgün olursanız emekli,
Sağlıklı, huzurlu, refah, neşeli,
Keyifli olun, keyifli...

Nerdeeee?