Emekli Olan Şiir Şiiri - Tamay Önal Polat

Bu gün emekliye ayırdım kendimi
Son günümde de yaya bıraktın beni
Her zamanki gibi yürüdüm
İnce sızılarım
Sessiz göz yaşlarım yanağımdaydılar
Onları da kendim sildim son kez
Daha katı daha dimdiktim şimdi
Sokak çınarlarının
Sarı yapraklarından öte
Sahtekarlığımı kimse görmedi
Yağmur da dindi
İki bulut arasında güneşin ışıkları diken dikendi
Köpek güneşe verdi sırtını bekledi biraz
Gözlerini dikti gözlerimin içine
Silkelendi
Öyle bir savruldu ki damlacıklar tüylerden
Her biri tel tel oldu
Ayrıldı diğerinden
Rahat dingin bedeni
Ağır ağır yürüdü ileri
Silkelenmek istedim
Her zerrenden kurtarmak bedenimi
Arındırmak belki de senlilikten kendimi
Ürperdim
Titredim
Bendeki her zerre de ayrıldı benden
Savrulur gibi yapıp,
Daha büyük bir hızla
Gene yapıştı bana
Kopmaları ayrı
Yapışmaları ayrı acıttı
Telaşlı,
Çaresiz adımladım
Köpekle aynı kaldırımı

Çınarlar şimdi yapraklarından utanıyor...