Emekli Kadir emmi Şiiri - Adnan Deniz

Memur emeklisiydi kadir emmi. Etliye sütlüye karışmadan yıllarca çalışmış, Ne karakol Ne jandarma hiç birine karışmamıştı.
Çok dürüsttü kadir emmi. Başına iş almaktan, devlet işinden ve evraktan çok korkardı.
Orman köylüsüydü kendisi, köyde geçiyordu günleri, her şey çok güzel gidiyordu.
Bir gün bir iş yaptı kadir emmi, iş ki ne iş!
Kurumuş ağaçlardan odun yaptı yükledi eşeklere, getirdi evine. Vay sen misin bunu yapan? Bir şikâyet vardı hakkında. Yaş ağaçları
Kesti kadir, zarar verdi ormana. Yazmışlar satır satır, davalı oldu sonunda kadir emmi.
Gelip zabıt tuttu jandarma. “Böyleyken böyle.
Sana göründü mahkeme "dediler. Bir korku kapladı kadir emmiyi. Ya hapis yatarsa bu yaştan sonra. “Benim astımım var, hem kapalı kalamam içerde. Başıma dam yıkılır, ben sıkılırım. “diye dertlendi.
Şehirdeki Kızını aradı. “Öğren ebru kim şikâyet etti bizi. Bizim düşmanımız kimdi? Kimseyle işimiz olmaz ki dedi. Ebru yutkundu. Babası
Hassas bir efendiydi, Üzmemeliydi.
Elinde bir mendil vardı onun. Kış günü terleyerek Mahkemeye geldi. Terini siliyordu bir yandan, bir yandan da "suçsuzum ben “diyordu.
Şikâyetçi en yakın komşusu çıktı. Çok kızdı kadir emmi. Birlikte yerlerdi yemeklerini, meğerki dost değildi!
Uyku girmedi gözlerine, bitseydi şu mahkeme!
Ya girerse içeri, ya yatarsa hapislerde ne ederdi? Bir deri bir kemik kaldı kadir emmi, eridi. Bu kaygı bitirdi kadir emmiyi! Ama çok üzüldü, yıllardır dost bildiği kişiler düşmanı olmamalıydı!
Sonunda verildi karar, kadir emmi para cezası aldı. Hâlbuki deseymiş önceden ihtiyacı olduğunu, devlet bedava verirmiş ona odunu.
Saf, tertemiz bir emekli memurdu kadir emmi. İşte ne olduysa suya sabuna dokunmadan, yaşıyormuş gibi yaşamaktan oldu. Kadir emmi yıllarca kaçıp kurtulduğu korkuyu, kup kuru iki eşek yükü odunda buldu.