Emeklemekte An Şiiri - Yusuf Mete Tekel

Pişmanlıklarım; demir alır bir yelken,
bir başka limana Y
Biraz öncesinde, fırtınalar dilerken derinlerim.

Ve özlemlerim; belki bir başkası açmış yelken,
şimdiye kokunu taşır bu limana M
Gidişlerini unutmuşçasına; sen oluverir uzaklarım.

Ve arınışım; çıra ışığında çığlık çığlığa parlayan;
ardın sıra E
Hıçkırıklar dizen, henüz kapalı gözlerim.

Ve korkularım; terk etmiş olduğun ıssızlığı susturan,
aslı ‘kıyamadığımdan’ inadına T
Nefesimin tınısında, yinelediğim sana özel sözlerim.

Ve sandığım; her defasında bitti diyerekten,
son bir ‘ yanılgı ’ daha E
Hoş geldin, her zamanki utangaç bakışım.

Ve burukluğum; hoş gerçi suskun,
sabır gerek az daha T
Dilimin varmadığı ‘hoşça kal’ bal böceğim.

Ve umudum; meçhulü yokluyorum duyudan yoksun,
Deryayı tattım, denizi görmek ne fayda E
Utanma alıcı bak gözüme, ‘dokunuver’ özüme közüm.

Ya bilemediğim mi? gidemediğim ya da dönemediğin,
dedim ya sabır gerek az daha K
Gaibe ait olan sır, ‘şimdilik’ ki minnettarım.

Meramım sen misin? Bak işte yanmakta şamdan,
ördüğüm gülücük yanı başında E
Hadi bürün onu, ‘ emaneti ‘ teslimiyetim.

Ne o güzelim; yine çırılçıplak bakarsın,
yo yetmeli gayri ömrün kanadı ansıza L
Yo yo! Ne hadime isyan, aldırma bana yarını beklerim.