Emekçi Ninem Şiiri - Ahmet Kenan Çiftçi

Elli kişilik fakir bir köyde doğdu haminnem
Okul yüzü görmedi hayatı boyunca
Çetin yollardan hazırlıksız geçti
Aşı ve arkadaşı yoktu
Ayağında çarıksız iki çocuk büyüttü
Aç yattı ama bir gün bile isyan etmedi
Yıllarca bana baktı sıkılmadan
38 kiloya düştü 80 yaşında ibadetini bırakmadı
Hepimiz öğlen zor kalkarken
Ninem sabahtan kahvaltısını çoktan yapmış olurdu
Yokluk,kıtlık ve kimsesizliğe direndi yıllarca gün yüzü görmedi
Dedemi kaybettik küçükken ninem yanımıza geldi köyden
Çaya ekmek banardı ben şaşırırken
Evlilik programlarını izlerdi akşama kadar
Çok düzgün iki çocuk bıraktı ardında
Babam bir şaheserdi gözümde her şeyde ona danışırdım
Ninemin eseri hatta baş yapıtı gibiydi babam bana en güzel armağan oldu ninemden
Ve halam çok duygusal,içten ve zerre kibir yok içinde
Üç torunundan en çok beni severdi belli etmeden
Ve ihtiyarlık onu dermansız bıraktı iyice
Bir ekim ayının akşamında bir telefon geldi babamdan
Köye gel ninen hasta diye malum olmuştu sanki
Dermansız elleriyle tuttu elimi ve konuşamadı halsizdi
Son vedasını bakışlarıyla yaptı
O son ayrılık akşamının sabahına kadar aynı odada uyuduk
Sabah ölümle birlikte geldi dokuz civarı ninem vefat etti
Yokluk içinde emekleriyle iki evlat ve üç torun bıraktı
Ve ben yalnızlığa,sevgisizliğe,parasızlığa bunun gibi nice şeylere alıştım
Ama sana alışamadım ölüm
Yılların emeklerini bir bir bitirmektesin durmaksızın ve ansızın
Bir bir aldın herkesi benden görünmez bir intikamcı gibi
Bir gün insafa gelip empati yapıp sen ölsen olmaz mı ölüm?