Emânet Vermeli Beni Şiiri - Mehmet İslami

EMÂNET VERMELİ BENİ

Bıraktığı yerden ayrılamadım
İrfan mektebinde görmeli beni
Edebi meydanda kayrılamadım
Hayâ dergâhına sormalı beni

Anamın karnında Dokuz ay on gün
Ne nişanım vardı ne şeref ne ün
Bu gün böylesinde ya nasıldın dün
Diyerek melekler sarmalı beni

Kâr zararın zarar kârın gardaşı
Bakıp görmeyenin gözleri şaşı
Başı ayaktadır, ayakta başı
İdraksiz sineye vurmalı beni

Bize göre değil bize, boş vermek
İşimizdir; nahoşlara hoş vermek
Kardeşimiz müslümanı hoş görmek
Keffâret olarak sürmeli beni

Ben; bilirim benim bilmediğimden
Âleme boşuna gelmediğimden
Hikmet deryâsına dolmadığımdan
Hacer’ül- Esved’de kırmalı beni

Halk eden halkına yapmış kanunu
Serdetmiş cennetin nurlu yolunu
Cüz’i iradeyle muhtar, kulunu
Bıraktığı, yerden sürmeli beni

Ektiğimdir kabirimde yolduğum
Herbir şeyi mütekâmil bulduğum
Münker ile nekir ahbap olduğum
Cevapsız suâlle yormalı beni

Gönül meydan’ında dost diye diye
İSLÂMİ’YİM dolaştım biteviye
Şuara canlara olsun hediye
Sevene, emânet vermeli beni

27 Rebiülevvel 1440 Erbâa
05.12.2018 Çarşanba