Emanet mi almıştın sevdamı yüreğine?

Bir umutla kapıyı açışlarımda
beton kokulu,soğuk,
boş koridor yanlızlığında çarpıyor yokluğun yüzüme
tırnaklarıyla kanatıcasına yüreğimi tırmalıyor sensizlik.
İmgelerimin içine sakladığım ismin,
düşünmek seni
yüreğimde ki turnaları kaldırıyor kanat kanat…
Bu yüzden,işte bu yüzden
düşümün ardında kalan gecelerin,
rahmini parçalayıp
düşlerimle aşıp sensizlik barikatını
bir umutla büyüttüm isyankar aydınlıkları,
güvenmeyi,paylaşmayı,acılara gülmeyi,
hayallerini paylaşmayı,
sonra kıskanmayı,saklanmayı,susmayı...
Taibiatta aslolan ve aslolmamış,
ne varsa benzeterek sana
bir şairin acemi fırça sallayışlarıyla
resimler çizmiştim ikimize dair.
Ve zerre kadar tereddüt yaşamadan
sevdanı kuşanıp bedenime
senin ve sensizliğin arasında
amansız bir çatışmanın ortasında
yanlızlıga pusu kurmuştum
gözlerinin catal mevzisinde.
Oysa çok değil daha dün
içten içe bir ihanet ve ölümün yalın çıplaklığıyla geldi
yüreğimin çatal mevzisinin düştüğü haberi.
Sanki bende hiç sen olmamışsin gibi
ve hiçbir zaman mavi girmemiş gibi düşümüze….
Yoksa emanet mi almıştın sevdamı yüreğine