Emanet Kalp Şiiri - İsmet Can

Her günün akşamı bu sahile gelirdi Taner
Derdini anlatırdı denize, dinlerdi martılar
Öfkesinden köpürürdü sular, ıslanırdı kader
Raks ederdi yakamozla ışıltılı kabartılar

Akşamın gecesi, gecenin sabahı fecirde solardı
Gündüzler, gecelerden birer parça yolardı
Ve umutsuz sevdaları boynuna, atkı diye dolardı
Gemiler acılı sirenleriyle sahili yankıya boğardı

Bin değil, bir derdi vardı sonuçta Taner'in
Ağlarına yenik düşmek istemiyordu kaderin
Bir kalbi vardı verecek, sevdiği sevdalısına
Yakıyordu içini acısı, yaktığı gibi biberin

Hülya'sı hastane de delik kalpten yatıyordu
Bin kere yanına uğruyor şeytan, akıl satıyordu
Bazen danıştığında deniz öfkeden, sahile çatıyordu
Alt tarafı bir kalp, ver gitsin Taner, o senin dilberin

Kararını verdi sonunda kesin bir arzuyla
Titredi içi, acıdı Hülya'sına kalbinde ki sızıyla
Zaten çok çekmemişti o, yaşayamazdı el kızıyla
Ölümü seçti, miras bıraktı kalbini ömrüne rehin

Kurtuldu Hülya, Taner'in kalbiyle hayata döndü
Çok uzun yıllar geçti, sevgi adına ruhu söndü
Gençti, güzeldi, yeni aşklar yeni rota, yöndü
Sonunda unuttu, emanet aldığı kalbi kimin

Evlendi sevdiği bir adamla, yaşamın güzelliğine doydu
Anısını yaşattı, bir oğluna eski sevgilisinin adını koydu
Yıllar geçti su misali aradan, şimdi çocuklar boy boydu
Hepsi geride kalmıştı, Taner ile ettiği büyük yemin

Gün geldi, hak baki oldu son nefesini verdi Hülya
Emanet bir kalple yaşadı, bitti pembe düşlü rüya
Başlıyordu kendisini bekleyen bir başka dünya
Kavuşmakta varmış bak Hülya, Taner'ine sevin

Mezarını Taner'in hemen yanına koydular bilmeden
Emanetin hesabını nasıl verecekti, günahını silmeden
Bir parça bedenini ayırıp, bin zerreye dilmeden
Şimdi rahat uyu Hülya, bu senin gerçek yerin