Emanet-i Şuhedâ Şiiri - Mecit Aktürk

Her annenin gözyaşı acı verse de bana
Hâinin cesedine lügatımda "leş" denir
Emânet-i Şuhedâ gözbebeğim vatana
İhânet edenlere "şerefsiz", "kalleş" denir...

Milletime düşman çok; pusu kuran kurana
Kalmadı güvenimiz yanımızda! durana
Mehmedimi sırtından vicdansızca vurana
Kan döken, kudurana, ne dost, ne kardeş denir.

Kendine gelmek varken bakıpta gülüşene
Ellerde kazma kürek; mezar eşen eşene
Her şehit haberinde sol yanıma düşene
Acıya dönüşene, sönmeyen ateş denir.

Haber salın her ine, Kandil’in "Yılan"ına
Kanmasın Türk’e düşman Batı’nın yalanına
Vatanımı bölerek pay kapma planına
"Abes ile iştigal", "sonu kâbus düş" denir!

Kulak versin hâinler kalemden taşanlara
Yazık olur ateşe fazla yaklaşanlara
Ele maşa eşşeğe, haddini aşanlara
Kibar kelam aranmaz, kısacası "çüşş" denir.

Ey şerefsiz, sırtını nere yaslarsan yasla!
Bendim sarsılır...belki, lâkin yıkılmaz asla!
Tümsek kalır Everest azmimize kıyasla
Sıkıyorsa haydi gel, bu engeli aş denir.

Tarihten onca kıssa bir parça hisse verse
İnsan maşa olur mu azıcık aklı erse?
Durum şimdiki gibi, sözün bittiği yerse
Zindanlarda boş yer yok; "mezarını eş!" denir.