Emanet Bırak Ellerini Şiiri - Meral İşçi

Hani gecenin karanlığında,
Şehrin ışıklarını seyrederken birlikte
Saçlarımı okşamıştın ya birdenbire!
İşte o anı dondurmak isterdim ben!
Bir resim karesine alıp,
Asmak isterdim en güzel köşeye
Her anımsadığımda o anı,
Biliyor musun ağlıyorum ben!
Sevgiye,şefkate muhtaç yüreğim,
Nasılda ürpermişti elinin rüzgarından
Belki birlikte yaşadığımız,
Bir küçücük ayrıntı bu.
Yüreğimde bana hissettirdikleri ise
Dağların en doruk noktası!
Derelerin en çağlayanı!
Çekme ellerini saçlarımdan
Gezinsin hep böyle durmadan
Özlediğim coşkuları yaşatsın bana.
Bir gün gidersen hayatımdan eğer.
Yine saçlarımı okşayarak git!
Ellerin bende kalsın ne olur,
Hazları,tutkuları başkalarına götür.
Şefkatin,sevgin bende kalsın.
Alıp gitme ellerini benden ne olur.
Bana emanet bırak ellerini.
Okşasınlar onlar hep saçlarımı
Yüreğim ürpersin elinin rüzgarından
Göz yaşlarımsa süzülsün yanaklarımdan
Sesin,yüzün bir gün hasretlere karışsa da
Gönlün başka gönüllere aksa da
Ellerin bende kalsın ne olur
Emanet bırak ellerini
Onlar hep okşasınlar saçlarımı!