EmaNeT Şiiri - Erhan Elmaoğulları

Şehir bile bir başka bu gece.
Kaldırımlar yalnızlığımla barışık,
acılar hüznümle,
arşınlıyorum hayatı.

Hiçbir şey
inan hiçbir şey getiremez geri.
Zaman, o kadar nankör ki!
Kırılganlığım bu yüzden.

Yine kapıya dayandı güz
-sevdiğine daha yakınsındır bu mevsimde-
hasretin şarkısını söyler
kimi zaman diller.

Kimi zaman da ayrılığın.

İkilem, ya kaybedersem düşüncesi
kemirir, yanarsın
ve daha sıkı sarılırsın sevdiğine.

Tuhaf değil mi?
tuhaf ve alabildiğine doğal ki.

Bildiğin gibiyim.
Değişen mısralarımız,
dönüşen umutlarımız
ve ben umarsızca beklemekteyim
yeni doğan günü.

Yüreğim yeni bir seyir haritasına
şarkım papatya falına emanet
martılar suskun ve müzdarip
yol almaktayım.