Emanet Şiiri - Yunus Özkan

Ey ömrüm gittin de kime vefa dedirttin
Sönmeyen bir yaraya merhem mi sandın
Adın kadar ezberinde olan bu aşkı
Kine bulayan bir sevda yanağına astım

Kanım soğuk kanatlarım kırık
Gecelerim sıratlardan geçip geldi
Ölümsüz dediğim sevgim peşinde
Şimdi söyle, yıllarımı verdiğim

Unutturabilecek misin?
Unutabilecek miyim?

Matemimde, sızımda yıllar sonra
Bizi biz yapan duyguya
Yeniden bir isim bulabilecek miyiz?

Yarım kalan hikayeyi yeniden yazıp
Karın, kışın altında kalan hür yüreğimi
Sensizlikten şair olan bu yüreğimi
Sonsuza kadar huzura erdirebilecek misin?

Yazın sıcağı alnımda yanıklarınla
Hazanın yaprak dökümü sol yarıma
Kışın o ayazını ruhumdan alıp
İlk baharı süzüp bana verebilecek misin?

Kimse umut etmez bilirim
Geceler benim haykırışlarım sız
Şiirler benim gözyaşlarım sız
İntihar planlarım ruhumdan mı alınacak

Ellerimi tutup bırakırsan ezerim bu yüreği
Bitti dediğim bu defterin kapağı açılınca
Yakarım kendimi, hecelerimden sökerim seni
Senden kurtulur öyle asarım geceleri...

İçim derin kezzap kuyuları
Emanetin salıncak
Ya düşer matem derim delerim yüreğimi
Beş kuruşluk bir kurşunla
Yada asarım heceleri

Yenilirsek zamanın en kahpe gününde
Anılarımız bu aleme hediyem olacak
Gün gün acım şiirlerimden dökülecek
Kimsesizliğimin sahibi senin kara sevdanda
Alnıma yazılmış bir vefasızlık örneği asılacak

Bir ömrün yıllarını çalan sevda
O ömrün intihar köprüsüdür
Her an en olmadık zamanda canlanıp
Matemim üzerine bir cila çekip
Yürürsün sırat misali efkarında
Yüzümü iyi hatırla, gülümseyişi mi
Gemileri yakıp gelirsem yıllar sonra
Üzerine alınıp da karşılarsan beni
En masum halinle
Yüzünden yılları silip gülümseyerek
Kafanı dik tut

Geçit vermeyen buz yüreklerin
Emanetinden koparıyorum seni
Yıllar sonra sürgün ediyorum
Yıllar sonra duy sesimi...

Ölüm de olsa sonu, birlikte yürüyelim seninle...