Emanet Şiiri - Mustafa Fevzioğlu

Suskunsun ve kısık bakıyorsun neden arşa,
Gözlerinin rengi çalınmış gibi yerinden?
Sanki bir çatlak arıyorsun gizli bendinde,
Bu durgunluğu süpürmek için üzerinden.

Dön içine bir bak! Orda seni en çok seven.
Ayasofya gibi o tarihin temelinde,
Dört yanını sarmış ki ezeli sanat hemen.
Seni sen yapan o, pusula onun elinde.

Dehasıyla güneşten daha bir ak güneşin,
Çağı kapatan o, açan sen darıbekayı.
Fatihin tek senin, var mı bu cihanda eşin,
Çamlı tependen, kesik kulenden süz dünyayı?

Şahi boşaltıyor hıncını küffara lakin,
Yavruya ana kıyar mı Şahi kıysın sana.
Rehberin nurlandırdığı ati ne çok yakın.
Toprağı derya eyletti bu sevda baksana!

Fethin fecriyle yeşiller önünde bir mimar...
Rumeli'ye atılmış imzası, alameti,
Boğazın en serseri damlasında bile var.
Minareler çakmış bu ebede bereketi.

Sana kim bahşeyledi İstanbul bu didarı!
Güne ayrı semihsin, akşama başka semih.
Asardan beri elin sende suinazarı,
Korkma! Seni Allah'a emenet eden Fatih.