Emanet Şiiri - Durmuş Doğan

Bir kavak ağaçının kenarında,
Önum uçurum, dalgalar yanımda.
Ufukta gözlerim,görmez önümü,
Kaybettim ben herhalde yönümü.
Sesler,bu sesler hiç bitmiyeçek
Beni yavaş yavaş bitireçek
Ben kendimdemiyim nerdeyim
Herhalde açi bir dertleyim
Dalgaların şarkısal sesinde,
Artık son vermeli geçe vardiyesinde.
Sorarım yeniden kendime,
Neden neden diye.
Binlerçe soru sanki cevapsız bir hediye.
Ama olmaz dedi içimden biri
Kalmalıymışım ben diri
Yaşamalıymışım,
Dedi ayağa kalk
Şu esen yeldeki ferahlığa bak
Cek onu doya doya içine,
Yeni sevdalar için at bir adım geriye.
Ölüm senden uzaklaşsın,
Hadi sen bunu başaraçaksın.
Karşı durdum ona,
Beni hayata bağlayana.
Neden,neden diye düşündüm,
Etmelimiydim kendime zülüm.
Evet evet ben sevmiştim,
O yüzden çok ama çok üzülmüştüm
Ne martıları ne dalgaları ne esen yeli
Vermeliydim bu bendeki bedeni.
Bir öne bir arkaya
Veremedim bir karar yardan atlamaya.
Açtım gözlerimi baktım etrafa
Ne yapıyorum dedim.sığındım yaradana.
Asıl güzellikleri yaşamalıyım
Bana verilen emanate sahip çıkmalıyım.
Sırası gelince gider benden
Hakkım yok emaneti yok etmeye erkenden.
Affet dedim yarab beni,
Dinlemeliydim aslında ben yürekten seni.
Tövbe ettim döndüm ben geriye
Allah ım beni getirme bir daha bu yere.

05-09-2005 Leiden