Emanet Şiiri - Sevim Şahin

Kimse melek değil…
Ama bazı ihmaller
çocuklara mezar olur.

Bir çocuk var köşede, gözleri duvar
Oyun çağında kalbi taş gibi donar
Kimse vurmaz belki, kimse de tutmaz
Sessizlik en pis darbeyi buradan vurur bak

Anne yorgun, baba “dayan” der geçer
Toplum kafayı çevirir, kader diye seçer
Bir çocuk büyür ama çocuk kalamaz
Buna hayat derler, içi kanar, anlamaz

Oyuncak tozlanır, hayal rafa kalkar
Bir bakış yeter, her şey orada patlar
Allah’tan emanet, dilde süs bu laf
Emanet yalnız kalır, evler soğuk, af yok bak

Emanet…
Kırma ellerinde
Bir çocuk ağlarsa
Gelecek susar derinde
Emanet…
Taşı vicdanla
Geç kalınmış bir merhamet
Yakar insanı, anla

Kimse kötü uyanmaz sabaha
Herkes haklıdır kendi yarasına
Ama bir çocuğun yükü ağır geliyorsa
Dur, burada bir şey yanlış, bak aynana

Çocuklar alet olur bu kirli düzende
Kavgaya, suskunluğa, büyüklerin günahına, elinde
Sonra sorarsın “Niye böyle oldu?”
Çünkü görmedin, çünkü duymadın, erken yoruldu

Bir çocuk göz kaçırıyorsa konuşurken
Bir şey anlatır ama dili yokken
Bazen bir sarılma kurtarır kaderi
Bazen geç kalınır, büyür içte o zehri

Emanet…
Sessiz çığlık bu
Bir kalp kırılırken
Hepimiz eksiliriz, dur
Emanet…
Ezme hoyratça
Bir çocuk düşerse
İnsanlık kanar yavaşça

Bu diss değil, bu sokak gerçeği
Masal değil, bu çıplak gerçeğin sesi
Bir çocuğu koruyamayan düzen
Sonra sorar “Niye bu gençlik deli?”

Büyütmek sandık bastırmayı
Terbiye sandık susturmayı
Bir çocuğun gözünde korku varsa
Orada bitmiştir çoktan insanlık payı

Ben bağırmıyorum, sözüm keskin
Çünkü bazı yaralar sessizlikten derin
Bir çocuk kırıldığında anla şunu
Sadece o değil, yarın da eksik

Emanet…
Düşmesin yerde
Bir çocuk kaybolursa
Kayboluruz birlikte
Bu bir slogan değil.
Bu bir çağrı.

Kimseyi suçlamak için değil…
Hepimizi durup bakmaya çağırır.

Sevim Şahin