Emanet Şiiri - Yahya Cumhur Tapcı

EMANET

Ne bu beden ne de can bizim için keramet
Varlık da yokluk da Hakk’tan gelen emanet.

Emanet bu dünya, bütün bir ömür,
zaman ve mekân,
insan, ten, kan, can,
emanet…

Kafa, kol, gövde, ayak;
yürek, böbrek, kürek, göz, kulak, dil;
Ses, söz, yüz, kulak, burun,
emanet…

Yaz, kış, bahar;
ana, baba, evlat, torun,
dün, gün, yarın
emanet…

Kâinat, evren, dünya,
ay, yıldız, güneş,
hava, su, toprak
emanet…

Hayat, ömür, yıl, ay, gün,
mal, mülk, saray, köşk,
varlık, yokluk,
emanet…

Geliş, duruş, varış;
ruh, beden, erkek, kadın
akıl, fikir, zikir,
emanet…

Birer birer terk eder emanetler bizi,
Biz emanetleri terk ederiz birer birer
Ve biz bize, baş başa kalırız bir gün.
Anlarız ki dünya da yalanmış sonunda,
Varımız yoğumuz her şeyimiz
emanet…

Emanete ihanet olmaz bizim kitapta
İnsanoğlu halini görür büyük hesapta

06.03.2019