Emanet Şiiri - Alparslan Aydın

Neden söyle kibir, gurur
Bu verilen can emanet.
Soyun sopun toprak, çamur
Giydirilen ten emanet.

Sen sanırsın dünya senin
Dünya denen rüya senin
Malın, mülkün güya senin
Şu koca cihan emanet.

Nedir sende ben hevesi?
Sanma bizim can kafesi
Lütuf vermiş her nefesi
Damardaki kan emanet.

Göz senin de gösteren kim?
Söz senin de ses veren kim?
Gelen sensin gönderen kim?
Bu kaldığın han emanet.

Benim dersin, bak senin mi?
Bastığın toprak senin mi?
Dal senin yaprak senin mi?
Bağda erguvan emanet.

Nefes aldığın burun mu
Doldurduğun şu karın mı
Dün mü senindi yarın mı
Durmayan zaman emanet.

Dağ ile taş bizim değil
Semada kuş bizim değil
Ay ve güneş bizim değil
Gökte kehkeşan emanet.

Hüzün, sevinç, huzur,keder
Öbek öbek gelir gider
Sanma sende sebat eder
Dert ile derman emanet.

Yerde tohum, dalda çiçek
Cümle nebat, börtü böcek
Bal da verse petek petek
Arıyla kovan emanet.

Nefste bitmez oyun, hile
Meşgul eder dünya ile
Varmak istersen menzile
Yollarda kervan emanet

Gör ne diyor Yaradanın
Hakkı vardır karıncanın
Tek sahibi o dünyanın
Geriye kalan emanet.

Dünyalık tüm telaşlar
Döktürdüğün cümle yaşlar
Eğdirdiğin bütün başlar
Kırdığın insan emanet.

Unutma ki insanoğlu
Keskin sırat dünya yolu
Hak’tan ikram, olmak kulu
Kalpteki iman emanet.