Emanet Şiiri - Muhammed Kaçmaz

Ben neredeyim, bu gidiş nereye?
Seyyah mıyım, gezgin miyim?
Yoksa Mecnun muyum çöllerde yolunu kaybetmiş?
Hedefinden bihaber,
Macera peşinde koşan serseri bir kurşun muyum?
Yol nerede?
Yol kimde?
Gidiş kime?
Ses yankılanır derinlerde,
Kaçışır cümle alem gölgesinden, sesinden
“Ben kimim?” sualleri
Bir miyim, yüklendiğim günahlarla?
Yetimin başını okşayan el miyim kuytularda?
Yokluğun sesi miyim? Bir yudum Ab’ı Hayat
Ben karanlıklar yurdunun sahibi
Benimdir hakikat, benimdir gerçek
Ben kimselerin bilmediği,
Terkedilmiş viranelerin bekçisi
Ben inadına çöllerde gezen, ormanların ıslah olmaz kralı
Ben kayalıklara yapışmış hayatı ciğerlerine çeken
Ben, uçurumlarda kaybolmuş,
Uçsuz bucaksız göklerin, baş döndüren maviliğinde
Gerçeğin aynasıyım görmek isteyene
Ben kurşundan bir yüküm insanlar.
Bilmez bilmeyen beni.
Bilen eğrilir bükülür kırılgan bir dal gibi.
Ben ins’ü cinnin zaman madeni.
Körler görür, sağırlar duyar beni.
Beni bilen bilir ben Allah’ın emaneti.
Ben bugünün güneşi yarının gerçeği,
Ben insanların bütün pişmanlıkları,
Acıtırım, rahatsız ederim, yaralarım, keserim ama susmam.
Ben senin kadar gerçek, sense benim kadar yalan.
Ben kal’u beladan bir ses, hayatın cilvesiyim.