Emanet Şiiri - Hatice Kundakçı

Gözlerim kalp yarası acı,fışkırıyor içinden
Yüreğim ambulansa sığmayacak kadar dertli
ve hiçbir çaresi olmayan kalp ağrılarım
VE hiçbir sucu olmayan gönül arkadaşım
Bazen uzaklaşıyorum bu kentten
ama kafamda kalbimde beraber gidiyoruz
Farkındayım ruhumun benimle gelişinden
Ama uzaklık engelleri aşacağımı düşündürüyor.
Nebilim belki uzak kente
Nebilim işte belki uzaklardaki bir gezegene..

Bu kentte çok acılarım var sevdaya dair.
Artık dolaşamam bu sokaklarda
Yaşayamam bu kentte karanlıklar ardında.
Hiçbir ilaç care değil sevgime
Hangi doktora sorarsam soraym
Silemeyecek beni senden ve o sevginden
Bu kent acımı hiçbir zaman hafifletmeyecek
Durduğum heran canımı yakacak
Çünkü her sokağında bir can var
Çünkü her sokağında bir iz var
Çünkü heryerde sen varsın..
Hangi aşk bir kefene sığar Hangi sevda bu denli can yakar
Ecelime alkış tutan insanlar
Nasıl mutlu olurlar.
Başımı alıp değil

keşke başımı ruhumu biryerde bırakıp gitsem uzaklara
Belki ayrılaga dair uzak
Belki sonsuzluğa dair kaçak
Bensiz rahat uyu şehir..
Ben canımı sende sevgimi yüreğimde götürüyorum ona iyi bak bensiz..