Emanet Şiiri - Hattab

Üstümde tonlarca hüzün.
Taşımasına taşıdım, ama bu kez hüzne vurulan yüzüm.
Belli ettim hüznü yüzümü üzüp.
Artık kendinden vazgeç; üzme, üzül.

Yüzümü sen sanıp kurcaladım.
Göz kapaklarıma geldi sıra, vur camımı.
Seni bulabilmek için acıttım canımı.
Gitmeni mi bekliyim, kapıma vurmanı mı?

Gitmelerin sevmelerime mi kefaret?
İnkãr et, hayatım sefalet!
Beni yaktın, yakmaya da devam et.
Uykusuzluğun bana, uykularım sana emanet.