Emanet Şiiri - Oğuz Alp Yüksel

Bu gece,
Yıldızlar bir başka parlıyor,
Ay ışığı daha çok ısıtıyor odamı,
Sanki yanaklarıma ateş düşüyor,
Kelimeler utanıyor satırlarıma düşerken,
Hayallerim serpiliyor bir bir karanlığa,
Duy beni ey sevgili,
Gör beni, dinle beni, hisset sözlerimi,
Her satırında sana mutluluk dilekleri var,
Yarınlar için selamet,
Sabaha yolcuyum sevdiceğim,
Umutlarımız önce Allah a, sonra sana emanet.

Kim bilir kaç zaman geçecek sensizlikte,
Kaç mevsim dökülecek yaprağımız
Ve kaç kez filizlenecek körpe sevdamız,
Yetim kalır mı dersin gözlerim,
Sensizlikte bakarken görür müyüm seni kuytu köşelerde,
Her adımda anar mıyım adını,
Söyle ey sevgili söyle,
Yarınları yaşar mıyım? Canım canınla yanarken,
Can evimde ayrılık savaşı, duygularım kanarken,
Bu bendeki ben değil,
Benden çıkarsa adı ihanet,
Ben gidiyorum sevdiceğim,
Canım önce Allah’a sonra canına emanet.

Ah bu ayrılıklar,
Yaz ortasında yağmaz mı saçlarımıza,
Buz gibi üşütmez mi sırlarımızı,
Bir de üstüne tutulmaz mı dilimiz,
Bakışların yetmedi yürek yangınımı söndürmeye,
Susma ey sevgili susma,
Ben dayanamam sessizliğe,
Ne olur, ne olur iki kelam et,
Kime ne diyeyim bu halimle,
Yüreğim önce Allah’ a sonra sana emanet.

Şafak vaktinin kızıllığı emerken gökyüzünü,
Bulutlara takılıp giden umutlarım kalsın bende
Zarafetin işledikçe ilmik ilmik,
Değme yüreğime,değme yüreğime
Ağlarım, susturamazsın,
Sensizlik, ah sensizlik
Hasret çemberinin ortasındaki ok gibi acıtır yüreğimi,
Canım yandıkça coşar gözpınarlarım,
İşte o zaman kopar kıyamet,
Ben gidiyorum sevdiceğim,
Sevdamız önce Allah’a sonra sana emanet