Emanet Şiiri - Seyda Kesikoğlu

İstanbul sana emanet, sen İstanbul'a emanetsin sevgilim
Bil ki bu şehirde benim sevgilim
Bil ki bu şehir de benim sevgilim
Bir İstanbul'u, bir seni severim
İstanbul da seni çok sever bilirim
Yedi tepesindeki gözlerle korur kollar seni
Ürkek bir serçeye vurulmuş bir dev gibi
Ama bil ki aşkımız daha bir dev gibi
Ürkek gözlerimde büyüyen sensizlik korkusu misali
Saçlarına işlemiş koku da boğazın en mis hali
Çok haşır neşir olmuşsun ortak sevgilimizle belli
Koklarken seni denizden uzakta
Yosunun o mis kokusu gelir burnuma
Dalgaların sesi çınlar kulağımda
Koklarken denizi senden uzakta
O mis kokunu bir lodos getirir burnuma
Martıların sesi sen gibi seslenir bana
Sonra ay ışığı yaslanır omzuma
Haklı tabi, görünmez yanımda senin ışığında
İstanbul hem benim, hem senin aşığın da
Neden bir türlü gelmez seninle bana
Onu demir ağlarla bağlamışlar ondan mı
Hep seninle birlikte benden uzakta kalışı ondan mı
O ağlarda ben ikinize de koşarım da
Onun yerinden kıpırdamayışı ondan mı
Varsın o yerinde kalsın
Yeter ki seni benim için saklasın
Ama beni de bir gün yanına alsın
Gerekirse beni de o ağlarla bağlasın
Beni sana ve kendisine bağlasın
Tüm bozkırlar da kıskançlıktan ağlasın
Ağlasın da artık yeşersin, çiçek açsın
Bozkıra bahar bu sene sayemizde gelsin
Kuraklık da vız gelip tırıs geçsin
İstanbul'da bizimle birlikte
Hayatımız gibi dört mevsim bahar olsun
Dört mevsim hayatımızınki gibi bahar olsun
İstanbul'da bizimle birlikte
Dört mevsim bizimle dolsun
İstanbul da hep bizimle birlikte
Dört mevsim bizimle olsun

(6 MART 2010 21:47)