Emanet Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Tanrı ‘m, bu kadar mı zor beni mutlu kılman?
Kurtarman çilelerden, azaplardan?
Gözyaşlarımı kurutman bu kadar mı zor?
Görüyorsun; iki elim kanda,
iki ayağım bir pabuçta,
kaldır bu engelleri aradan artık,
o bir uçta,
ben
bir uçta.

Kimin tavuğunu kışt ‘lamışım, Tanrı ‘m,
kime bakmışım bir yan gözle,
kimi kırmışım, kime haksızlık etmişim,
sadakalar mı dağıtmamışım cami avlularında,
derdine mi derman olmamışım eloğullarının,
elini mi tutmamışım rastladığım yoksulun?
Duy beni Tanrı ‘m…
Ben;
karasevdalı
kulun.

Çok bir yaman kader yazmışsın bana
tuttuğu kaleme, yazdığı kadere kurbanlar olduğum
çok bir nasipsiz nasipler yazmışsın,
aklımı benden alıp ona vermiş
beni
yaralamışsın.

Ben senin bir kemter kulunum Tanrı ‘m,
aklım yetmemiş, düşmüşüm bir karasevdaya işte,
Zehir-zakkum etmişim gecemi, gündüzümü,
kalmışım bir yanlarda kolsuz-kanatsız.
Medet Ulu Tanrı ‘m, medet…
Canımı, ruhumu ona verip
bir akılsız aklımı bıraktım ki;
artık sana
emanet.

(ZAMANIN BİR DAR VAKTİ isimli Serbest Şiirler 'inden > 67-68/100)