Emanet Şiiri - İdris Çetin

İnsan debelenmekte olduğu hayatın,
Tabanlarında buldu kendini.
Terazinin kefelerine konmayan akıl,
Düşüncesizleri yapmadı mı çakıl?
Uzayla, arzın mânevi alanının sırları,
Bir düğüm olarak kaldı,
Dinden mücerret kalplerde…
Et, deri oldu mu, beyin labirentinde;
Hevâ ve hevesler ilah olur, bu arenada.
Akıl, nakilsiz yolculuğuyla geleceğini,
Kendini inkâr ederek başlar.
Kâlû belâdan hani bir söz almıştı:
Bu dünyada, Ona uyacağına,
Ondan uzaklaştıracak her şeyi,
Ayaklar altına alacağına,
Karşısına çıkacak zalimlere karşı,
Hakkı haykıracağına,
Ondan uzaklaştıracak bütün engelleri,
Yıkıp bir bir geçeceğine…

Hani bir söz vermişti; kendisini yaratanına:
Dünyada Müslümanlardan olacağına,
Onun yolunda adaletten ayrılmayacağına.
Mal, evlat ve can onun emânetiydi,
Sınırlı yaşamında,
Bu emaneti korumak,
Her aklıselimin göreviydi.
İslam; emânettir aklı olana,
Düşünüp de hakkı bulana…

8 Mayıs 1992
Konya