Emanet Şiiri - Muzaffer Taşdemir

01.08.2009

Sana tılsımlı bir emanet vereceğim,
Sevgili de dünya de.
Bir gün lamba deyip vermiştim,
Alâeddin’e.

Doldur bütün bilebildiklerini,
Yediklerini,
İçtiklerini.
Uzaktan seçtiklerini,
Sevdiklerini.
Hayal ettiklerini,
Bildiklerini, bilmediklerini,
Zifiri karanlıklarda gördüklerini.

Yükle bütün sermayeni,
Benekli bir kediye,
Aynı görebileceksen ardındakini
Geriye döndüğünde.

Sana bir oyuncak vereceğim,
İster dokun ellerinle,
İster at, yükseklerden çocuklar gibi,
İster al ağzına,
Isır dişlerinle.

Sana bir aşk vereceğim,
İlk doğduğun gün,
Hatıralarla süsle istersen,
Ya da yüz yaşında,
Bağlan bir sevgiliye.

Sana bir emanet vereceğim,
Denizde hava,
Gökyüzünde su gibi,
Sevdiklerine uzaklık,
Korktuklarınla komşuluk,
Frensiz araba gibi zirvelerde,
Bir sükûnet gibi,
Göklere tırmanan füzenin önünde.

Sana bir emanet vereceğim,
Gelincik yaprağının tazeliğinde,
Usanmadan durmadan,
On sekizindeki gibi sev,
Aşkını tazele her asır değiştiğinde.