Emanet Şiiri - Salman Cigdem

Üzüm şırasına yüz sürdüm aralarda tat tuz olsun diye.
Arada bir deniz suyu ile yıkadım ellerimi.
Uzun uzun bakışlar fırlattım nazarlı kem gözlere.
Huzurumuza bakmasınlar diye.
Gönlüme batan gülümün dikeni olsun yeterki
Razıyım,katlanan acılar altında kalmaya sonsuza kadar.
Naçarı kesik kurban değilim ben.
Ayrılık bıcağı kesmesin mutluluğumuzu.

Derin kuyulara at,at gitsin huzursuzluğu.
Çarem ne çıkarım ne uçarım kaçarım ne bilemiyorum.
Sevimsiz dar rutubetli odalrda kaldım.
Ama bu kadar kuşatılmış değildim,mahkum gibi.
Keskin çizgiler koyma aramıza ne olur.
Koy ver gitsin umutlarını sevgini aşkını.
Esirin değil kölen değil sinendekiler senin.
Haydi şimdi arştan ferşe kadar duaya kalk.

Ve yeminlerle kasemlerle dua dua boşalt gözündeki yaşları.
Leş kargaları ölmesinler arka bahçemizde.
Yarına dair umtların sırtında.
Leyleğin gözünü oymuşlar eyvahlar başımıza.
Beddua çığlığında şimdi leyleğin aç kalan yavrusu.
Ki yıkar tüm yurtları o dualar.
Bilmem ötelerden ne haldeyizler bakarmı halımıza.
Bilmezlik yumağının bilgisizliğinde kaybolan ben.

Hayat gergefimi dokuyamadım hala.
Ömrümden kesilen koparılan can iplerim yüzünden.
Marifetsiz beceriksiz ellerim yüzünden.
Bir ustaya çırak olamalıyım olmalıyımki
Alın terimle yıkansın yüzüm ellerim bedenim
Ustalar bekle beni bekle yetişemiyorum size.

Ne olur bekleyin beni
Kilim ustaları beraber dokuyalım hayatın ipliğini pazarlarda.
Satamayız ha,onları vakti gelince vermeliyiz esas sahibine.