Emanet..! Şiiri - Vedat Hindioğlu

Sanki bir kış rüzgarı esiyordu gözlerinden gözlerime
Üşüdüm buğulandı gözlerim
Bakamadım uzun uzun
Kaybolamadım derinliğinde
Sanki sen değildin emanet bıraktığım..,
Aşkımı yüreğinde,
Gözlerimi gözlerinde.
Gözlerinde göremedim gözlerimi.
Ne sen istedin
Ne ben başarabildim.
Üşüdüm buğulandı gözlerim..

Gözlerinden gözlerime ve yüreğime
Esen bu soğuk kış rüzgarı...!
Oysa güneş gibi sımsıcak
Bahar gibi yemyeşil,
Ve ömür gibi bitmesi asla istenilmeyen
Bir yolculuk değil miydi?
Önceleri göz göze gelişlerimiz...
Aşkım yüreğine bıraktığım en kutsal emanet değil miydi?
Dört mevsin sımsıcakken
Neden artık buz gibi her mevsim.
Anladım ki sen bu sonsuz sıcaklığın kaynağını yitirdin.
Yüreğine emanat bıraktığım aşkımı..
Yoksa bakamazdın böyle gözlerime
Üşütemezdin yüreğimi
Gözlerinde birkaç saniye içinde..,
Göremezdim bittiğini aşkımızın