Êm Sûr Şiiri - Palo Keko

sorsalardı sana nerde diye göğün anahtarı

fistanındaki yamaları gösterirdin,

ne paralellere göre yerin vardı

ne de meridyenler evin üstünden geçerdi,

özgürlük, vatan, kurdistan nedir diye

sorsalardı sana éme,

diline dolanırdı, susardın.

Que sıpe den soğuk sular aktıkça

hiçbir derdinde olmazdı

kuşağının arasına saklayacağın.

yani éme kağıt kalem ile de tanışmamıştın.

sabah namazından sonra kaldırır meso’yu

inekleri otlatmaya gönderirdin,

sen de tarlada terini dökerdin,

akşam olunca da inekleri sağardın.

o kadar güzelde değildin,

o köylüden olmasaydı

seninle evlenende çıkmazdı.

kızma ama éme tezek de kokardın,

yamalana yamalana fistanın

yamalara bile yama yapmıştın.

éme sen de olan bir şey vardı,

kimse de olmayan şey,

Que sıpe’nin yüksekliğinden

daha da yüksekti içindeki alevler.

kargalar tablo olmuştu gökyüzünde

silmeye gelmişlerdi yüzündeki gülümsemeyi,

kan kütüklerini ekmişlerdi bakışlarına,

kuşlar bir daha uçmasın diye ekrag’ da

yüzsüz bırakmışlardı namluları.

insan atıklarıydı bunlar

hayvandan daha hayvanlar,

kalplerini takarak omuzlarına

and içmişlerdi kuş seslerini boğacaklarına

bir el silah sesi böldü suskunluğu

émsur’un oğlu üzo’ydu

bir fidan gibi kırılan.

şahit olsun Que sıpe

bütün dağlar imrenmişti üzo’ya

bedeni deliş deşik

kurdistan görülüyordu üzerinden,

ém sur görünce

üzo’un üstünde açan yıldızları,

kimin aklına gelirdi

bir desmal alıp halay çekeceği.

neye uğradığını şaşırmıştı yüzbaşı,

yüzbaşı’nın yüz başı olsaydı,

her başında yüz aklı bulunsaydı,

éme seni yine de anlayamazdı.