Em Bê Nav in, Belkî Nav in

Li gorî wan,
navê me tune ye.
Ji lîstika zarokan,
ji pergala xwînê,
ji sernîvekê yê dewletî —
hatin jêbirin.

Her gotinê me
hat şîftekirin.
Her rengê me
hat şewitandin.
Di navê “xweparastinê” de
ji xewnên me dîtin nîşan.
Di navê “asayîşê” de
girtin deng û tenê me.

Lê em,
ne di fermana wan de xelas bûn,
ne jî di deftera wan de tune bûn.

Em jiyana ku hat ragirtin,
bi rihê xwe vegerandin.

Em gotinên bêqedexeyê ne.
Em nivîskarên ji şûna xwe hatibû astengkirin.
Em xewnên ku li ber kûlîlkê nehatin kuştin.
Em çavên ku dîtin û tu jî nadîtin.

Divê tu bizanî:
ne her tu kesê bênavê bêhes e.
Hinekî bênav in —
belkî nav in.
Belkî axaftinê me xwedî navê te ye.

-----

Onlara göre
bizim bir adımız yok.
Çocuk oyunlarından,
kanla işleyen sistemden,
devletin resmi sözlüğünden
silindik.

Her sözümüz
bir düzeltmeye kurban gitti.
Her rengimiz
yakılacak madde sayıldı.
“Güvenlik” adına
hayallerimiz fişlendi,
bedenimiz susturuldu.

Ama biz,
onların kanunlarında yok sayıldık diye
varlığımızdan vazgeçmedik.

Bizi durdurmak istedikleri yerde
yaşamı kendimize geri kazıdık.

Biz yasaklanamaz sözcükleriz.
Kendine yer bulamayan kelimelerin yazıcılarıyız.
Kır çiçeklerinin gölgesinde öldürülmüş düşleriz.
Görülüp de
görünmeyen gözleriz.

Şunu bil:
her isimsiz olan, güçsüz değildir.
Bazıları isimsizdir —
çünkü adı kendisidir.
Belki bizim cümlemiz
senin adını da taşıyordur.