Elvira'ya Mektup Şiiri - Arda Keskinkılıç

Karanlıklardan korkmuyorum artık Elvira
Çağıran onlardı karanlıkları çünkü lanetleri eşliğinde
Şecaatli bir fanzine konu olsun diye de yazmıyorum bunları
Benim ranzalar arası tenhalıkları dolduracak kadar dertlerim vardır.
Mesela ayların yıllara vurduğu zaman tünnellerinde her kandil
Dost diye bana gözüküp giden sözdeleri gözlüyorum sisli
Gecelerin farkı kalmadı derman bulan insanlardan ve
Derman bulan insanların da hiç hatırlanmayan rüyadan
Üzülüyorum Elvira
Senin olmadığın yer yok diye düşünüyorum bana göre
Yanılıyor muyum gözüm görmese bile biliyorum ruhun benimle
Karşımdaki insanlar da böyledir diye ümitleniyorum
Sonra hayal kırıklığı yaşıyorum Elvira
Ben yoksam yanlarında şayet benim gıyabımda söz ediyorlar
Kuş misali hepsi birer kuş
Uçup konuyor elbet kulağıma istemesem de duyuyorum
Beni anlayamıyorlar Elvira
Anlamak istemiyorlar açıkça
Ben de kimseleri boşver
Şimdi düşlüyorum Saraybosna sokakları ışıltılıdır ve ıslak
Çocuklar yataklarındadır,öpüşen gençlerindir artık caddeler
Sen ince transparan geceliğin üstünde
Kafka romanının sayfalarını yalarsın sakince
Biliyorum Elvira bu mektubu hiçbir zaman okuyamayacaksın
Ama tahmin ediyorsundur beni aşağı yukarı demirden
Ranzalar arasında ağır bir ter kokusu koridorda
Ve üzerimde yıkanılmayı bekleyen sararmış atlet edası
Gözlüklerim sonra iki üç defa yere düştü kırılmadı inatla
Benimle buradan çıkmayı bekliyor kurtulmayı sebatla
Yani senin anlayacağın Elvira dost sandıklarım arkamdan
Konuşup set çekiyorlar karanlıklardan ve istemeden tekrarlıyorum
Lanetlenip uzaklaşıyorlar benim dünyamdan
Bana birşey olacağından korkma sakın Elvira
Ah çok zarifsin evet hala
Yalnızlığı çalışıyorum sadece şu son zamanlarda
Günlerim kısalıyor,kilom azalıyor,saçlarım beyazlıyor
Ellerimden damarlarım sayılıyor ama bunların
Hiçbiri mühim değil inan bana
Hala tanıdığın güçlükteyim Elvira
Yalnız yaşayacak kadar
Beni unutma yeter
Hatırla Elvira