Elveda Şarkısı Şiiri - Vecdi Murat Soydan

Sana yazdım bu şiiri
Seni sevmişim sevgilim.
Tutuşan bir lav, sönen bir kor olmuşum,
Dumanlarımı göklere savurmuşum.
Acı bana acı ki, acınla avunayım
Sensiz kalan dünyamı, hayalinle sarayım.
Çatlayan bülbül gibi, düşüp bir gün dibine,
Kalbimin atışını, yaprağına sarayım.

Güzel gözlerindeki bu elem, bu keder ne?
Mağlup oldum aşkına, canımı yene yene.
Bir lahzacık kollarım, seninle dolup sarsa,
Sanki bu kainatta, yaşarız biz o anda,
Kalplerimiz atarsa.

Gece rüyamda sen, gündüz hülyamda sen,
Sana kalbimi verdim, sen de kalbini versen?
Gece uykularım dağılıyor sevgilim
O an yanıma gelsen, desen bana “ sev gülüm.”
Bak bu gül seni, ne kadar sevecektir,
Belki de o anlarda, hüdaya erecektir…

Bu aşkım bir mabettir, gözlerin ise huşu…
Bu mabette huşuyla, ibadete dalmışım.
Birden yok olmuşsun sen, yapayalnız kalmışım.
Gel bana, üzme beni, seviyorum inan seni.
Beni böyle gördükçe, sakın hor görme beni.
Beni hor görüp de, bıraktığın o anda
Kalbim sanki duracak, ebedi olacağım.
Kuru yapraklar gibi, sararıp solacağım.
Savrulup bir rüzgarla, toprağa düşeceğim.
İşte senin aşkından, çürüyüp gideceğim.
Yazık değil mi bana, bu gençlik baharında.

Düşmüş bir yaprağım, işte savruldum düştüm
Sönmeyen aşk ateşinle, kavrulup yere düştüm.
Uzanan kollarımla, seni de yakalasam,
Bir düşmüşün halini, gözlerine anlatsam.

Elveda diyeyim de, son olarak sana ben
Büyük aşk hasretinle, senden ayrılırken ben…

Muhip Erdener SOYDAN
26 Temmuz 1962
[