Elveda Nilgün Sana Canım Demeden

Benzin soluktu yüzün güleç
Gözlerin yumuk,bize bakardın
Son sözlerin ağlama korkma bahattin
İçime öyle bir girdin ki adeta hükmettin
Ölene kadar başka söz edemedin
Bütün sözlerin boğazına düğümlendi
İçinde eridi ve kayboldu
Çünkü konuşamıyordun dilin kitlendi
Çok çabaladık birlikte dünyada kalman için
Ben senin o hali nede razıydım
Ne acılar çektiğini bilemezdim
Sonunda bedenlerin ayrılma zamanı gelmişti
Bilemedim,sende söyleyemedin
Gözlerinden de anlayamadım
Telaşını korkunu o an
Alabildiğine sesin çıkmıyordu inliyordun
Durmadan.
Hemşireye yalvardım acı çekiyor diye
O da ağrı kesici bağlıyordu serumdan tam o zaman
Rahatlar gibi oldun bir an,sustun dudakların morardı
Gözlerini kapattın
Anlamadım.şaşırdım göğsüne baktım hareket yok
Yaklaştım nefes yok.
Çığlık çığlığa koştum doktor hemşire diye koridora
Hepsi doldu beni çıkarttılar dışarıya
Anladım elveda demeden ayrıldığına dudaklarım titredi
Öldü diyemiyordum kimselere belki…
Ama biliyordum ki..
Allaha ısmarladık demeden ayrıldı dünyalar
Sessiz sinsi hastalık götürdü seni oraya
Çokta acı çektin duyuramadın şimdi anlıyorum onu ama
İsterdim kalmanı,yürekten
Sessizce ruhun ayrıldı bedenden
Elveda Nilgün sana canım demeden
10.05.2008
Bahattin Tonbul