İskenderun Şiiri - Turgay Ata

Ekmeğini yedim suyunu içtim,
Dünyalar güzeli can İskenderun…
Ne ayrıla bildim ne de vazgeçtim,
Damarlarımdaki kan İskenderun...

Az gezmedim dağlarında İdok'la,
Akıttığım gözyaşlarımı sakla,
Takip edeceğim her an merakla,
Sen de beni özle yan İskenderun...

Rüzgârından nefesledim kokunu,
Yonsul yaylasını Sarıseki’ni,
Senden kalan çetin özlem okunu,
Nasıl çıkarırım ben İskenderun...

Tıpkı bana benzer biraz kaçıksın,
Düşlerimde özlemin şaha çıksın,
Her görüşe inanışa açıksın,
Karışır ezanla çan İskenderun...

Burada herkesin herkes kardeşi,
Dünyada belki de yoktur bir eşi,
Bölüşür vatandaş bir tabak aşı,
Vücut bulur her tür din İskenderun...

Muhteşem görünür batımı günün,
Her şeyin özeldir güzeldir senin,
Can kurbandır tek taşına vatanın,
Daima kal mesut şen İskenderun...

Dağlarına denizine aşığım,
Burada yaşıyor üç göz ışığım,
Ve ben onlar için bir sarmaşığım,
Bana vazgeçilmez yön İskenderun…

İDOK’da tanıdım birçok hocamı,
Nice kardeşimi nice bacımı,
Paylaştım onlarla tatlı acımı,
Vazgeçilmezimsin sen İskenderun…

Gidiyorum fakat gelmek üzere,
O güzel kokunu almak üzere,
Belki de bir ömür kalmak üzere,
Güneş doğar ufuktan İskenderun.