Elveda Diyen Gözler Kalmamış

Pişmanlığın limanına yaklaşıyor gemiler
Beklenen rüyalar sarmış etrafı
Kopkoyu bir yalnızlık çökmüş omzuna,
Mutluluğa hasret kalmış kurak topraklar
Göz yaşları biriktiriyor insanlar
Umut ağacını suluyorlar inadına
Kıskançlığın fırtınası hakim sessiz sularda
Vurgun yemiş bütün canlılar
Deniz küsmüş yine insanlara
Ruhunu kaybetmiş yaşam
Buz tutmuş gözler yanında
Umutsuzluğa açılmış düşünceler
Ufukları kararmış
Körebe oynuyor yine çocuklar
Yılların zalimliğine aldırmadan
Koşuşturuyorlar karanlık sokaklarda
Bilmedikleri, tanımadıkları yollarda yürüyorlar
Küçük bir tebessümü çok görmüşler yüzüne
Teselli arar olmuş can çekişen bu yürek
Korkar olmuş hırçın sevdaların dünyasından
Önüne geçilemeyen duygulardan, bir an olsun
Korkar olmuş
Zamanın tik takları
Çivi misali batar olmuş yüreğine
Uyku kalmamış yorgun gözlerde
Beklenti kalmamış donmuş düşüncelerde
Geceler sabahı unutmuş
Sabah güneşe yas tutmuş
Sığınacak dal kalmamış
Söylenecek söz kalmamış dillerde
Elveda gizlenmiş bir kaçamak bakışın ardına
Elveda diyen gözler kalmamış