Elveda Diyarbakır Şiiri - Mehmed Gazi

I.

ne zaman
düşünsem seni,
bulurum kendimi,
hüznün denizinde.
sesin çarpar,
duyarım ıslak yüreğimde...

üşümem,
üzülmem,
fikrime
yenilmem.
azalan mutsuzluk,
çünkü bilirim, güçlendirir acıyı...

üzülmek,
üşümek ne demek,
yarım kalmışlıklar,
çingene zamanlar,
yaşanılan
çocuksu haylazlıklar...

savunmasız anın,
hesapsız paradoksları.
ve sen,
yalnız kalan.
tebessüm
aşkla yüzleşince...

çözemedi
yansıyan,
hiçbir sima
aydınlatamadı,
içimdeki karanlığı.
bana ait kör odaları...

II.

sızlanışıydı
içimdeki acının,
gerilişiydi
çarmıha yüreğimin.
inkar edilmeyen,
duygulardı yaşanan...

asıl gerçek,
seni sen eden.
gayret et,
şimdi yüklen,
senden ve benden
uzak zamana...

hayatı,
umutlardan ırak,
sevdadan tutsak.
geceyi bize,
ve gündüzü
sürgün edenlere...

adanmış
dipsiz karanlığa,
maskelenmiş
kara yüzlere.
ve yüklen
kirli ellere...

bul kendini,
kendinde.
aydınlat önce,
sonra,
sende kendini
keşfedenlere...

III.

son şiirim,
yüzümün
sana bakan,
hüznümün
yurda dönük
bu bölümünde...

çaktım kendimi,
odanın duvarına
mıh ile.
sökemez kimse,
seni de,
imkansızlığın eşiğinde...

düşün sende,
sonsuzluk iken.
düşün,
gidenlerin ardından
bakmadan,
hızla giderken zaman...

bir çift kelime,
birkaç dize.
masanın üzerinde.
oysa geri dönmeyecek,
sen ve zaman,
yorgun yüreğimde...

yarım kalmış bu şiiri,
kendim gibi,
ve seni;
bırakıyorum burada.
sevdaya tutulmuş,
emeğin ortasında...

14 ocak 2009