Elveda Çiçeğim Şiiri - Özcan Ataman

Onunla ilk buluşmam, ilk kavuşmam.
İlk dertleşme, ilk hesaplaşmamızdı o gün.
Bunları aynı günde yaşadık, dostlarım!
Sanki mutluktan, uçmaktayım.

Yıllarca konuşamam dediğimle;
Başbaşa kalmak,
Onunla geçen her saniyeden haz duymak,
Serserice sokulmak sokaklara
Bir oradan bir buraya delicesine-
Belki de salak eden bir bakıştı, Aşk.
Ortak duyguların esiri olmak, tutulmaktı.
Aslında yalnız kalmak hep aklımdaydı.
Güle güle denildiğinde; ellerinin boş kalması,
Yavan kalmaktı, ayrılık.
Onunla mutlu olurken, bir yandan bunlar vardı.
Bunlar vardı ben bu resmettim ama hissettirmedim.
Hissettirmedim, giderken acımasın canı diye.
Onun canının acısı, cananın cansız kalmasıydı.
Ama ben sadece, sevdiğimi bilsin istedim.
Ve ben bunları söylemekte, çok acı çektim.
Yıllarca beni görmese de, uzaktan hep onu izledim.
Onu izledim, hayatında biri olmasına rağmen.
Ben bu duyguları yaşadım, Bermuda... misali.
Ben ona tutulmuştum, faydasız!
Benim ona olan sevdam, çıkarsız.
Doğuştandır bizim sabrımız!
Her ne olursa olsun,
Gelsin o gün, ayrılığa hazırız.
Ve o gün gelip çattı, olanlar oldu.
Şiirimin sonuna yaklaştım; kotası doldu.

Sözlerim olsa da fena, gitmesin sakın zoruna.
O güzel gözlerindeki pınarlara, kıyma!
Bundan böyle, en sevdiğim çiçek kalacak, Petunya!
Yolun açık olsun, kal dualarımla; elvada çiçeğim elveda!