Elveda "bir yok olus hikâyesi"

Bir gürültüyle eğildi başım
Paçalarımda uçsuz bucaksız bir karartı,
Ve ellerim sol yanıma bastırır vaziyette,
İki kelime okşadı kulağımı;
= Hâlâ ölmedin!
#kuruyan dilim gerçek bir canlılıkla,
"Evet ölmedin" diyebildi.
=Ölmen gerekti! Seni öldürmek için daha Ne yapmam gerek?
#Hiçbir şey.
=İlla vardır bir yol.
#Yok, ben zaten ölüyüm.
=Nasıl olabilir?
#Eğer seni yaşıyorsam olabilir.
= Neden ben! Tüm bu ölesi dünyada tek ben mi varım?
#Evet diyebildim sadece, onu daha fazla üzmek istemedim.... Ve o şaşkınlıkla beni izleyen gözlerde yere düşen bir parçamı da orda bırakarak kendime elveda dedim...
/Yaşananlardan sonra rüyamda geçer bu konuşma;
*Mutlu musun şimdi?
#"Evet"dedim boğuk ve soğuk bir sesle.
*Hiç öyle görünmüyorsun ama , sesin desen....
#Görünüşüme aldırma dünyada neydim ki, Sesim desen oydu olmayınca konuşmanın dahi anlamı kalmadı.
*Mutlu olman için gerekçe değil bunlar.
#"Dinle o zaman" dedim, soluk soluğa. "Sen bu batasıca dünyada acılarla, nefretlerle, sıkıntılarla, mutluluk denilemeyecek mutlu...." O arada nefesim kesildi, kesik kesik öksürmeye başladım, uzatılan bir bardak su ardından , son bi gayretle "son olarak onun gözlerinde kendimi görerek kapattım gözlerimi" dedim....anlamadı.....sustum...