Elveda Bettina Şiiri - Sercan Ulu

Bugün 17 nisan içimdeki depremin ilk günü ve sen yoksun!
İçimdeki artçıların saatini kestirmek zor ama bir kere başladım ya yıkılmaya en hafifi bile bırakmaz bir tane dahi tuğla...
Hıh duydum ki ismimi Bettina koymuşsun..
Seni düşünürken, bu hayatta var olmak adına hep ertelediğim, hep sakladığım, gizlediğim bir düşüm aklıma geliyor.
Ölürken senin yüzünü doyasıya görebilmek düşü bu.
Bunu her şeyden çok istiyorum.
Sadece o çok sevdiğim yüzünü.
Uzun uzun: ilk kez gibi ama sonsuza dek.
Bu düş ki beni gittiğim(n) her yerden çağırıyor.
Bu gece içmiyorum uyku haplarımı,
Bu gece ayık gezmek istiyorum kör karanlığında,
Yok olmak istiyorum,bir köşede bulunsun taşıdığım beden!
Ölmüş mü? Yaşıyor mu? Diye sorarken birbirlerine beni bulan birileri,
Sende oradan geçiyor ol bihaber,
Sadece merak ile kalabalığın arasından beni gördüğünde;
Hayır de: ne ölü ne de diri!
Yaşam ile ölüm arasında olan biri!
Bettina'dır ismi.
Bıraktığın bir günün içinde otistik bir bakıştı benimkisi hayatına,
Şehadet getirilmiş sözcüklerle susmaktı..
Kendimi yaralamam nefsi müdafa etmekti gözlerinin karşısında..
Yüzeye vuran ceset gibi soğuk şimdi öptüğün yerler..
Birbirimizi ararken beyhude aşklarda kaybettik kendimizi;
portatif kalp atışlarını artık sana bırakıyorum...
Korkma! ağzına bırakacağım son nefesimi..
Bir Aşk öldürdü kendini yanıbaşında..
Adın kadar uzak şimdi sana, cesedimde..
Boşvermi? diyorsun kanasın..
Kanamadık ama yaralıyız hala..
Kuracak yeni bir hikayem? yok..
Sen ki - Adem'le, Havva'dan olma..
Ört şimdi toprağınla cesedimi..
Bir dua et içimdeki iblise ve deki; Hoşçakal...
Avazım çıktığı kadar susuyorum!
Çünkü; bu bir veda değil! !
ELVEDA...