Elveda Şiiri - Mustafa Koç 2

Bir sarmaşık misaliyim bu aralar,
Elim kolum birbirine dolandırıldı.
Tüm caddeler çıkmaz bir o kadar da dar,
Sokaklar bomboş, geceler yetim kaldı.

Gölgedeyim, tüm çarelerin altında,
Burası korkunç, kudretli ve de soğuk,
Güneş lazım yıldızlar bir hilal ya da,
Kara bulutlar tepemde boğuk boğuk...

Ayağımda, demirden, sert bi kelepçe,
Adım atamıyorum o aydınlığa doğru.
Umutlar tükeniyor zaman geçtikçe,
Kim dindirebilir sinemdeki koru...

Artık sehpama vurmak üzereler,
İpte, boğazımı sıkıyor zaten,
Durma vur artık şu sehpaya ey nefer!
Tükendi umutlar olma vaktinden.

Her şey bitti, bende bittim.
Elveda coşkun çayların gür sesi,
Elveda gökyüzünün sonsuz mavisi,
Elveda anam, can ey canan elveda!