Elveda Şiiri - Mehmet Afif Can

Yol kenarında oturmusum
Etraf karanlık;
Yağacak yağmurun habercisi...
Fırtına içimde,
Daralan ruhum kopmuş bedenimden.
Hafifce esen ruzgara;
Ağaçtan düşen yaprağa,
Odaklanmış duruyorum.
İçimden bir ses!
Bütünleşince nefese,
Hayalını kuruyorum sebep-sonucun.
Etrafta kelebek yok.
Uçuşan kuşlar
Daire çizerken,
Selam verir gibi kanat cırpar;
Ben yerimde sayarken...
Olmayan kelebek hayalıyla;
Kanat çırpan kuşlar,
Sert esen ruzgara kafa tutar.
Ve karanlığın gölgesinde,
Yolculuk yeniden başlar.
Sonsuzluğa elveda dercesine.