Elveda Şiiri - Yılmaz Bozan

ELVEDA

İşte yine gidiyorum

Bu gidişim aynı değil diğerleriyle,

Doğduğum günkü gibi gidiyorum

Sadece geride bırakacaklarımın olduğu bir elveda

Sevdalıyken bu kadar yaşama ve daha doymamışken

Daha yaşayamamışken nice şeyi, geri dönüşsüz gidiyorum.

Zor zamanlar demeyeceğim benim yaşamım için

Çünkü ateşsiz, çulsuz ve damsız epey zamanları oldu hayatın

Açlığın kara çavdar zamanları oldu

Ve sevginin yerinde yeller estiği de

Bunu ve nicelerini bilip şimdi için en zor demeyeceğim

Ama insanlığın en yetim zamanlarında soludum yaşam denileni

İnsanlık bahçesinde sırtını dayayabileceğin tek bir ağaç kalmamacasına

çöle döndüğü zamanlarda yaşamak bana denk geldi

Haksızlık etmeden diğer bütün zorluklara,

Ve hiçbirine benzemeyen bu zamanın zorluğunu da inkâr etmeden gidiyorum.

Bizim gidişlerimizin hiçbirinin ardından son yazmadı

Benimkinin ardından da son yazmayacak

Gidişimin bağrında bir ilkin yeşereceğini bilerek,

Daha güçlü bir yüreğe bırakarak gümbürdemeleri gidiyorum

O yüzden hani derler ya

Gözlerim açık bir şekilde değil,

Her zamankinden daha ışıl ışıl gidiyorum.

Eğer ki birkaç yarenin gözyaşları ciğerlerinden bir parçayla akacaksa,

Ve böyle sulanacaksa üzerimdeki toprak,

Adım verilecekse bir iki bebeye,

Yaşarken gözlerinin içine içine baktıklarım, sonra da görebileceklerse gözlerimin içini,

Taşıyacaklarsa gözbebeklerinin içinde bakışlarımı

Ve o tebessüm ilk günkü güzelliğinde ve anlamında olacaksa kâfi.

Sesimde açtıysa eğer birkaç gonca gül

Sevindirebildiysem bir anlığına canımla eş olanları

Kerbela’dakilerin çağlayanında yunduğum gibi, içildiyse benden bir iki yudum

Yaşadıklarımın en güzellerindense eğer şu an

Neyleyim ben daha başka zamanları

Yarınlara bugünden elveda

Meraksız ama hafif sitemli.

Ardımdan nutuklar atılmasın

İçi kavrulmayanların omuzları da eksik olsun tabutumdan

Şatafatlı kalabalıklar, tumturaklı sözler, süslü mezar taşı da istemem

Bir benim gibi olanları, bir de benden olanları isterim

Gidişimle beraber bir parçalarını da benimle beraber gönderecekleri isterim.

Derviş misali yaşanmışlıklarımın içinde

Ne çok yer var ayak izlerimin olduğu

Hala kararsızım et ve kemiklerimin nerde konaklayacaklarından

Doğduğum yerlerin çorak toprakları desem, Toros’lar gücenir

Kilis’de bir nar ağacının altı desem, Karadeniz köpürür

Haymana Ovası’nda bir buğday tarlası desem, Niobe’nin gözyaşları sel olur

Selimiye’nin bahçesi desem, Harmandalı susar

O yüzden beni Ağrı’nın doruklarında yakın

Yakın ve Süphan’dan taraf esen rüzgâra bırakın küllerimi

O rüzgâr savurur nasılsa beni, canım topraklarımın dört bir yanına

Tek bir karışının bile mahrum kalmayacağı şekilde.

Kuş gibiyim, kanatsız uçuyorum

Bu kadar hafif, bu kadar özgür

Bu güne kadarki mutluluklarımın doruğundayım şu son demimde

Bir değil, bin kez gelsem

Yine aynısını isterim

Acılarımı isterim, kahkahalarımı

Çarıksız bir kız çocuğunun çıplak, çamurlu baldırlarına ağlamak isterim hüngür hüngür

Geçirildiğim işkence tezgâhlarını, yoksulluğumu isterim

Ağustos sıcağında giydiğim yırtık boğazlı kazağımı

Ne bir eksik ne bir fazla

Hepsini isterim yaşanmışlıklarımın.

Bir de yaşanamayanlar var tabi

Bazen ben hak etmediğim için

Bazen de en çok hak eden olduğum halde, çok görülüp verilmeyenlerimi isterim

İliklerime kadar ıslanırcasına yürümek isterim bir yağmurda

Bir yanımı yarım bırakanı isterim

Benim için ölenler gibi ölmek isterim.

Her ölüm erkendir derler ya

Yok böyle bir şey gözümün nurları

Aslında ölüm o kadar ustaki şu zaman konusunda

Takmayın kafanıza bu meseleyi

Şu son anımda, sıradaki ilk yolcu iken,

Ve bunu ben söylüyorsam size

Öncekiler gibi inanın bana

Kulak verin son kez sesime

Hiçbir ölüm zamansız değildir

Hiçbir ölüm boşuna değildir

Velhasıl-i kelam

Gözyaşlarınız ölmemden dolayı değil

İçinizde açılan, benim kapladığım o yerin

acıttığı yüreklerinizin sızısından aksın

Aşkın bir hali dışında yaşadım her türlüsünü

Gidemesem de öteki coğrafyaların birçoğuna

Sığdı şu küçük kafesime o diyarların ve üzerindekilerin hepsi

Hepsi için güldüm, hepsi için ağladım

Kendim için yapmadıklarımı, yapamadıklarımı da size bırakarak elveda.

Koca evrendeki hiçliğimi bilerek,

Bazılarınızın evrenlerindeki her şeyliğimi bilerek gidiyorum

Belki azıcık daha zaman olsaydı

İzin verseydi canım hayat

Biraz daha gülecek, dinleyecek, patlayacaktım

Biraz daha ağlayacak, bakacak sizlere ve dalıp gidecektim sonsuza

Belki birkaç tanenizle daha kesişecekti yolum

Ama olsun…

Sevginin can suyuna bir damla da olsa taşıdığımı bilmek

Yaşama hak ettiği değeri verdiğimi bilmek

En mühimi de canlar

Adam gibi sevdiğimi bilerek elveda.

Dedim ya son yoktur kitabımızda

Aslında ben yine buralarda, yanı başınızda olacağım

Öteki tarafa gerekenlerimi verip yine olacağım aranızda

Göğe baktığınızda bir kümülüs bulutu

Rüzgâra kulak verdiğinizde birlikte söylediğimiz türküler olarak geleceğim

Bir çocuğun gözlerindeki mavi olarak geleceğim

Gece gündüz, vakitli vakitsiz

Çalacağım yine gönül kapılarınızı.

İlk kez bu kadar severek elveda

Sevgim kutsallığının doruğunda elveda

Hasret ilk kez bu kadar güzel elveda

Gözlerim en çok şimdi ışıldayarak elveda

Sesim bu ayrılık ezgisini ilk kez bu kadar ustaca okuyarak elveda

Cigaram ilk nefeski tadında elveda

Sıcaklığım silinmez bir kilim motifi yüreklerinizde elveda.

Ve sen hayat!

Bana verdiklerin ve aldıkların için

Geriye bıraktığım tek borcumla

Sana olan gönül borcumla ayrılıyorum senden de

Sana emanet ediyorum gerideki herkesi ve her şeyi

Emeğimi, gözümün nurunu

Sevmeye değer olan her şeyi emanet ediyorum sana

Seni sevdiğim gibi

Beni sevdiğin gibi

Onları da sevmeni istiyorum

Bana göründüğün gibi

Bana öğrettiğin gibi

Onların da üzerine titremeni istiyorum

Gerideki en büyük ve en güvenilirim olarak

Senin de alnından öperek,

Gocunmadan, incinmeden

Ve aşk tadında bir huzurla sana da elveda

Yılmaz Bozan

19-06-2010 Sinop