Elveda Şiiri - Bilal Özaydın

Bilemezsin sensizliğin ne olduğunu
Bir sonbahar akşamı rehin aldığın gençliğim
Ezik bir gülümsemeyle daraldı nefesim
Ben sevdanın peşinden yanarak gittim
Kalbinden sarılarak tutundum hayata
Hüzünlü gecelerle yanmadım kaybolan yıllara
Ayışığında hep tutsaktım ben aşkına

Bilemezsin sensizliğin ne olduğunu
İsterdim gökyüzünden parlak bir yıldız koparıp
Dalgalanan saçlarına kondurmayı
Ama beceremedim affet
İsmini yazabildim banklara,duvarlara
Seviyorum diye haykırdım
Karanlık sokağın gizemli bakışlarına
Resmini çizebildim parmağımla
Buharlaşan camlara

Bilemezsin sensizliğin ne olduğunu
Bir çiçeksin sen mayın tarlasında
Günün alacakaranlığında dönülmez bir yolsun
Mavi bakışlarla kararan gökyüzüm
Her gece yastığa gömdüğüm umudumsun

Bilemezsin sensizliğin ne olduğunu
Bir güneş daha batmakta gönlümde
Kalbimde şimdi akşam olmakta
Suçlusu sensin bu halimin
Beni sensiz,seni bensiz bıraktın
Küskün bir sonbahar akşamında

Biliyorum dönmeyeceksin
Solgun fotoğrafın gülmüyorsa bana
Çakıl taşları fırlattığım sessiz ırmak
Kudurmuş volkan gibi çağlıyorsa
Umudunu yitirmeyen yorgun gözlerim
Ah çiçeği gibi artık kapanıyorsa
Sana benzeyen birileri
Artık seni hatırlatmıyorsa
Demek ki son demini yaşıyorum hayatın
Sensizliğin,ümidin ve herşeyin
Elveda...

(23.05.2001)