Elveda Şiiri - Arif Arslan

Yine yoksun ufuklarda
Görünürde izlerin yok
Keşke olsaydın
Sana baktım ama
Yine yoksun…
Ve hiç benim olmayacaksın
Ben de hep senin acını çekeceğim
Ne yıllar, ne yollar
Ne kısa buluşmalar
Bu acıyı dindirmeyecek
Bu hasreti bitirmeyecek
Ve biz hep iki ayrı insan olarak kalacağız da
Bu ayrılığın verdiği stres ve sıkıntıyla
Birbirimizle didişeceğiz zaman zamana
Sen bana boşluğa vurur gibi vuracak
Ben de ne vurup duruyorsun diyeceğim
Son nefesimde bile
Dilberimi arayacak başucumda gözlerim
Ellerim ona dokunmayı
Vücudum temasını isteyecek
Azrail gelinceye kadar bekleyeceğim
Son randevum olacak bu
Artık kimseyi beklemeyecek
Ve kimseyle didişemeyeceksin
Seni kollarına alıp
Benim gibi saran olmayacak hiç
Dudaklarını somuran
Seni hamur gibi yoğuran da
Ve elveda diyeceğim uzaklardan
Gözlerim kapanacak sonra
Sen gözyaşlarınla uğurlarken
Ben çoktan gitmiş olacağım
Binmiş olacağım sessiz gemiye
Ayrılırken son limandan
Sana el sallayacağım kimse görmeden
“Elveda, elveda” diyeceğim
Ama hiç kimse duymayacak…