Elveda Şiiri - Salih Kocabaş

Sohbetine doyulmaz dört mevsim gülerdi,
Renk ayırmaz gülü dikeniyle severdi,
Yok demez kazandığını eş dostla yerdi,
Gönlü zengin herkese yardım ederdi.

Üşenmez selam söylerdi soranlara,
Küsmez dost eli uzatırdı kızanlara,
Yılmaz iknayla düz ederdi zorluklara,
Yorulmaz harman yapardı aydınlıklara.

Kederde sevinçte söylerdi türkü, şarkı,
Konuşurken yoktu Millet vekilden farkı,
Seçim deyince unuturdu evi, barkı,
Hayatını bitirdi siyasetin çarkı.

Hastanede yatarken yakın ırak oldu,
Ehil ustaydı, etrafı çırakla doldu,
Derde derman ararken umutlar kayboldu,
Barza yiğidi erirken çiçekler soldu.

Boynu bükük evlatlar etrafında toplandı,
Koca çınar son kez gözyaşıyla sulandı,
Can tenden ayrılırken ciğerler dağlandı,
Ecel ışığı Bozdağ eteğinde yandı.

Sigara dumanıydı hayatından çalan,
Hatırası yaşamından geriye kalan,
Son çağrıda sevenleriyle doldu alan,
Yorga’da “KEL ALİ” vardı gerisi yalan.