Elveda Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Bir eylül akşamı veda etmiştin,
Giderken elveda demiştin,
Gözyaşlarını gizlemek için,
Dönüp geriye bakmaya cesaret bile edemedin,
Git, durma…
Kaç kaçabildiğin yere kadar,
Nasıl olsa vicdanın senide yakar,
Hiçbir yerde bulamazsın,
Söyle, seni benim kadar kim anlar..?

Beraber ıslanmıştık,
Yürürken şehrin caddelerinde,
Paramızda olamazdı ekseriyette cebimizde,
Gidemezdik bile bir pastahaneye,
Gezerdik,
Şehrin bütün parklarını deli divane,
Beraber üşümüştük, soğuk kış günlerinde,
Binmezdik otobüse, yolumuz uzasın diye,
Bu yüzden soğuk kapmıştık ikimizde,
Çok sesli koro gibi,
Bir sen öksürürdün, hemen ardından ben,
Neler paylaşmadık ki seninle,
Yokluğu, kini, nefreti, hasreti,
Ve en önemlisi
Sevgi yoksulu şu dünyada,
Sevgimizi...

Binbir gece masalları gibi,
Çok fazla uzun sürmedi bitti,
Görüyorsun ya,
Olmuyor hiçbir şey dilediğince,
Nedense bağımlıyız hep birilerine,
Fark etmedim sanma sakın,
İçine gömdüğün hıçkırıklarını,
Sevgi paylaşmakmış ya,
Ne kadarda doğruymuş,
Elveda derken bile,
Gözyaşlarımızı paylaştık seninle,
Bundan sonra birbirimizi görmesekde,
Paylaşmaya devam edeceğimiz çok şey var geride,
Mazimiz, hasretlerimiz, özlemlerimiz,
Ve en önemlisi sevgimiz,
Biliyorum;
Seveceksin sen beni,
Bense seni,
Söylemeye bir türlü dilim varmıyor,
Bu aşkın bittiğini,
Elveda…