Elveda Şiiri - Osman Aykut Bulut

Ne gittiğinde yakaladı bu nefessizlik beni,
Ne de benden aldığında benliğimi.
Ama şimdi? ..
Kapkaranlık bir şimdi…
Çünkü artık ne yaşamak huzur veriyor bana,
Ne de öylece bakmak
Bu anlamsız yokluğuna…
Ciğerlerimi parçalayan,
Sensizliğimi haykıran her nefesimde
Kalbim can çekişse de,
Ölürken bile aynı şeyi haykıracak her zerrem.
Sen ne kalbini verdin bana,
Ne de bir umut, yaşamak verdin bir dem…
İşte son, ben gidiyorum.
Bir fark olacak mı bilmiyorum
Benim için, senin için, hayat için…
Kalbimin son çırpınışları.
Sensizlik kokuyor her yer.
Olacakları değil de,
Artık ne olmayacağını biliyorum:
Sen!

…

Hiç değilse gözlerin benimleydi…
Dudaklarım anlamsız sözcükler mırıldanıyor.
Gücüm de yok artık,
Elveda da diyemiyorum.
Ama ben yine de hayatımın tek anlamını haykırıyorum.
Ben, seni seviyorum! ..