Elveda Şiiri - Seda Baba

koca bir ağacın gölgesiydin sen
bense hayatın rüzgarında kuruyan,
herhangi bir ağaçta herhangi bir yaprak...
ben kışın ayazında koptum dalımdan
ve düştüm senin gölgene
sense koca gölgende yer açtın
sevgiye ihtiyacı olan ufacık yüreğime....
sonra çocuk oldum seninle,oyunlar oynadım,
bahçem oldu sakalların,
dallarına kurdum salıncağımı,yoruldum sözcüklerinde
bakışlarında dinlendim sonra,
sesinde saklandım hep,
ebe oldu sevda sözcüklerim,
yüreğimdeki taşlaşmış duyguları üst üste dizdim
ve bir atışta yıktın ne var ne yoksa maziye ait...
hiç bilmediğim ellerine tutunup gittim
olmayan bir şehrin olmayan iskelesine
ve selamladık tüm yan yana olamayışımızla martıları,
hiç oynamadığımız bir tavlada yine yenildim sana...
başımı hep sol göğsüne dayadım,
ellerim hep yüreğini avuçladı,
ellerin hiç dokunamadığı saçlarımda gezerken.
gözlerim hep gözlerine baktı tüm yalvarışıyla,
gözlerin maviş bir denizin ufuklarına açılırken.
şimdi hiç benim olmayan bir senin yokluğunu yaşıyorum,
senin savaşını vermeye çalışıyorum hayatının kadınıyla,
gözyaşlarımı göz kenarlarımdaki çukurlarda biriktiriyorum,
bir gün gelip susuzluğunu giderirsin umuduyla...
söylenmemiş sevda sözcüklerimi yüreğine gömüyorum,
bakışlarımı göz bebeklerine,
tüm çocukluk anılarımı bıraktım sakallarında,
ellerim kaldı hiç dokunamadığı saçlarında,
başım hep rahattı göğsünde,
yürek atışlarını asla duyamasa da...
yaşayamadığımız tüm yaşanmışlıkları tüketmeye çalışıyorum şimdi,
gidemediğimiz bir şehirde bıraktığımız izleri silemiyorum,
hiç arkasından el sallamadığımız bir vapurun sesini duyuyorum yüreğimin acısında...
ben seni hep istedim ''CAN''
hiçbir zaman hayatımda olamasan da...
ve merhaba diyemediğim yüreğine
son kez sesleniyorum...
hoşçakal ''CAN''
ELVEDA...