Elveda Şiiri - Aziz Kerem Tuna

sabahın ilk ışıklarıyla
otogarda elinde büyükçe bir bavulu
üstündeki tek gömlekle titreyen bir genç
muavinin verdiği soğuk kahvede
ısınmaya ve dirilmeye çalışırken
otobüs yanaşıyor altıncı peronda
ağır ağır hareketleniyor sonra
donmuş bir musluğu anımsatıyor sanki gözleri
puslu yaş dolu ama ağlamıyor
başı dik, göğsü dik
elindeki kağıt bardak düşüyor yere
her adımda yavaşlıyor
gözleri yanıyor soğuktan ama dayanıyor
korkuyor göz yaşlarını bırakmaktan
omuzlarında kar birikiyor
o ise üşümemek için direniyor
son defa dönüp bakıyor şehrin duruşuna
ve düşmeden yere donan iki damla gözyaşı
o aldırmıyor soğuğa
sonra tükeniyor otobüs koltuğunda
bir de veda ediyor tüm anılara
ve büyük sevdalara